Klasyczne tańce indyjskie - tańce religijne pochodzące z terytorium Indii, dzielą się na 7 podstawowych stylów, z których 4 pochodzą z południa kraju:

Bharatanatiam
Kathakali
Kuchipudi
Mohini Attam
a trzy z północy:

Katak
Manipuri
Odissi
Jedna z hinduskich legend opowiada, że świat został stworzony przez tańczącego Śiwę. Występował on wtedy pod postacią Nataraja (Pan tańca), a sekrety tańca sam Brahma zawierzył Bharacie, który opisał je w traktacie zatytułowanym Natjaśastra, i to on jest do dziś podstawowym podręcznikiem wszystkich form hinduskiego tańca klasycznego. Tak więc są one tańcami sakralnymi, związanymi z mitologią hinduską. Nawet samo ich pochodzenie uważane jest za święte. Początkowo były tańczone wyłącznie w świątyniach przez specjalnie wyszkolone do tego celu kapłanki-tancerki zwane dewadasi. Celem tańca było uwolnienie duszy od świata materialnej ułudy i połączenie jej z boskością.

Każdy z wymienionych stylów jest niepowtarzalny, wypracował sobie odrębne formy ekspresji i szczegółowe techniki studiowane w zawodowych szkołach, wszystkie one jednak opierają się na dwóch wspólnych elementach: tańcu (nritta) i wyrazie (abhinaya). Specyficzną formą jest także mudra czyli symboliczne gesty, stanowiące skodyfikowany język gestów, który widzowie są w stanie odczytać i w ten sposób śledzić przebieg spektaklu, w którym tancerze ilustrują gestami opowiadania zaczerpnięte z świętych ksiąg hinduizmu.