Braminizm - termin wprowadzony w XIX wieku do religioznawstwa przez europejskich uczonych, określający fazę rozwoju religii indyjskiej między wedyzmem a hinduizmem. Obejmuje rozpowszechnione między IX - VI w. p.n.e. formy życia religijnego, opierające się na Wedach (głównie Jadźurwedzie i Atharwawedzie), brahmanach, upaniszadach i przenikających do już późnego wedyzmu wierzeniach ludowych. Nazwa pochodzi od warstwy społecznej braminów (kapłanów), którzy odgrywali w ówczesnym społeczeństwie dominującą rolę.

Braminizm kontynuuje częściowo tradycje wedyjskie, wprowadza jednak też nowe elementy. Obok ważnych bóstw wymienianych już przez Rygwedę, pojawiają się nowe bóstwa, na pierwszy plan wybijają się bóstwa dotychczas marginalne, np. Rudra-Śiwa, Pradźapati - demiurg i pierwszy ofiarnik.

Ofiara (jadźńa) nabiera jeszcze głębszego znaczenia filozoficznego, zostaje rozbudowana, a rządzące nią reguły stają się niezwykle sztywne - religia jest już silnie zrytualizowana.

W braminizmie rozwijana jest także (przede wszystkim w brahmanach) idea brahmana - bytu nieskończonego i niepojętego (sygnalizowana wcześniej jedynie w Atharwawedzie), atmana - duszy jednostkowej oraz tożsamości obu pojęć. Podkreśla się wagę podziału życia jednostki na cztery etapy - aśrama oraz podziału społecznego na sztywno określone warstwy - warny, którym przepisane są z góry obowiązki i pozycja.